Հապա

շ. մ.

Ապա. եւ ապա. արդ. եւ արդ. այնուհետեւ. յետ այնորիկ. (ըստ յն. եւ) փէս, իմպի.

Հապա խօսել սկսան՝ որ եկեալ էին ի թագաւորէ անտի։ Հապա զօրաժողով լինէր ապողոնիսս։ Յառաջ ինքն նահատակեցաւ, հապա զօրքն միագունդ զկնի փողեցան. (՟Ա. Մակ. ՟Բ. 17։ ՟Ժ՟Զ. 6։)

մջ. շ.

ՀԱ՛ՊԱ (որպէս պ. ապա, էպա ). Իբր Աղէ՛. օ՛ն. կամ ըստ յն. και νύν et nunc. եւ արրդ. արդ. (այլ հասարակօրէն ոչինչ դնի)

Եւ արդ հա՛պա յաւար մո՛վաբ։ Ասէ. հա՛պա եւ զդա եւս. (՟Դ. Թագ. ՟Գ. 23։ ՟Թ. 27։)

Հա՛պա նախ զայդ ա՛րբ. (Ես. ՟Թ. 4։)

Հա՛պա ժի՛րք լերուք։ Հա՛պա ամենայն մարդ եւ այլն։ Հապա վաղվաղակի գինի եւ նաշիհ եւ այլն։ ՟Ա. (Մակ. ՟Ե. 32։ եւ ՟Բ. 27։ եւ ՟Գ. Մակ. ՟Զ. 21։)

Ասէ. հա՛պա քա՛ջք հայոց. (Արծր.։)

Հա՛պայ առաքինիք, եհաս ժամ պսակման մերոյ. (Եղիշ. ՟Ը։)