Պետութիւն, ութեան

s.

Պետ գոլն. իշխանական գլխաւորութիւն. տէրութիւն եւ առաջնորդութիւն յո՛ր եւ է կարգի. որպէս յն. ἠγεμονία, τὸ ἠγεμονικόν imperiu, ducatus եւ այլն.

Չուեսցեն իւրաքանչիւր զհետ միմեանց ըստ պետութեան. (Թուոց. ՟Բ. 17։)

Հոգւով պետութեամբ քով (կամ պետութեան քո) հաստատեա՛ զիս. (Սղ. ՟Ծ. 14։)

Տէրն՝ պետութեան անուն է, եւ քրիստոսն՝ աստուածութեան. (Ոսկ. յհ. ՟Ա. 2։)

ՊԵՏՈՒԹԻՒՆ. Իշխանութիւն արքայական, եւ դատաւորոկան. որպէս յն. ἑξουσία potestas, potentia, principatus, magistratus τυραννία tyrannia, dominatio, imperium.

Տանիցին զձեզ ի ժողովուրդս, եւ ի պետութիւնս եւ յիշխանութիւնս։ Առ ի մատնել զնա պետութեան եւ իշխանութեան դատաւորին։ Իշխանութեանց եւ պետութեանց հնազանդ լինել. (Ղկ. ՟Ծ՟Բ. 11։ ՟Ի. 20։ Տիտ. ՟Գ. 1։)

Հասանէր ի վերայ ամենայն երկրի յամենայն պետութեանցն եւ զօրութեանցն. (՟Ա. Մակ. ՟Ա. 4։)

Զպետութիւն սիրացւոց՝ ասորեստանեայք ունէին։ Կալաւ զպետութիւն։ Քակէր զպետութիւն ասորեստանեաց. (Եւս. քր. ՟Ա։)

Անկանելոց է յիշխանութենէ եւ ի պետութենէ իւրմէ, որ աստուածանալն անձամբ կամեցաւ. (Եզնիկ.։)

ՊԵՏՈՒԹԻՒՆ, թիւնք. Անուն միոյ յիննեակ դասուց հրեշտակաց, այն է եօթներորդ ի վերուստ ի վայր, եւ երրորդ ի ստորէ ի վեր. (որպէս յն. ἁρχή principatus. կամ ἑξουσία potestas. որ ի սուրբ գիրս անխտիր դնին որպէս Պետութիւնք կամ իշխանութիւնք)

Նստոյց ընդ աջմէ իւրմէ յերկնաւորս՝ ի վերայ ամենայն իշխանութեան եւ պետութեան։ Զի յայտնեսցի արդ իշխանութեանց եւ պետութեանց՝ որ յերկինս են։ Եթէ աթոռք ... եթէ պետութիւնք. (Եփէս. ՟Ա. ՟Գ. Կող. ՟Ա. 16։)

Երկնայնոցն պետութեանց եւ այլն. (Դիոն. երկն. ստէպ։)

Դասք անմարմնոցդ պետութեանց, հրեշտակապետըք բարձրութեանց։ Գերագոյն էին պետութիւնք վերին, հրեշտակապետք երկնաւորք, հրեշտակապետք երկնաւորք, եւ հրեշտակաց զինուորութիւնք, պետութիւնք բարձրացեալք ի քահանայապետութիւն երրորդ. (Ժմ.։ Շար.։)