s.

surname;
title.

s.

ἑπώνυμον, ἑπωνυμία cognomen, cognomentum. Վերադիր անուն երկրորդական. որ եւ մակադրական, կամ անուն մակակոչութեան.

Մականուն է, որ եւ երկանուն կոչի, որ հանդերձ այլով իսկիւ (այսինքն յատուկ անուամբ) ի վերայ միոյ ասացեալ է. ո՛րգոն, բաներեգէս յովհաննէս, եւ ձայն գոչման յովհաննէս. (Թր. քեր.։)

Սիմոն՝ անուն, եւ նախանձայոյզն՝ մականուն. (Երզն. քեր.։)

Որոյ բնաւորական անուն էր մինաս, եւ մականուն կոչեցեալ կալիկելատոս ( καλλικέλαδος . քաղցրաբարբառ). (Հ=Յ. դեկտ. ՟Ժ.։)

Արդարութեան իմն մականուն է նոյ։ Որոց եւ մականուանս եդին այլս այլք. զհուրն հեփեստոս կոչեցին, իսկ հերա զօդ, եւ զջուր պոսիդոն, զերկիր դեմետրա. (Փիլ. լին. եւ Փիլ. տեսական.։)

Զմականուանս խաչին պատուականի, յոս, երկրպագելի, եւ այլն. (Ճ. ՟Բ.։)

Զի՞նչ իցէ բնութիւն քան զսա գեղեցկագոյն, որոյ բարին եւ կարգաւորն մականուն է. (Արիստ. աշխ.։)

adj.

ՄԱԿԱՆՈՒՆ. ա. ἑπώνυμος cognominis. Ունակ մականուան, անուանակիր. կրօղ զանուն ինչ պատուոյ եւ այլն.

Նախ առաջին ծիծաղեալ՝ առաքինութեանն մականուն՝ սառռա. (Փիլ. իմաստն.։)

Առեալ ածէ զնա առ քահանայապետութեանն մականուն. (այսինքն առ քահանայապետն) (Դիոն. եկեղ.։)