adj.

that bears god;
carried by God.

adj.

θεόφορος theophorus, deifer;
deum in se ferens, gerens, portans Զգեցօղ զԱստուած յինքեան, որպէս թէ արկեալ զիւրեաւ, կամ բարձօղ յանձին. այն է ըստ յն. ոճոյ՝ զԱստուած կրօղ յինքեան. աստուածակիր. որ եղեւ իբր մականուն սրբոյն իգնատիոսի անտիոքայ հայրապետին. որ եւ ԱՍՏՈՒԱԾԱԶԳԵՍՏ.

Իգնատիոս, որ է աստուածազգեաց. (Ածազգ. ի սկիզբն ամենայն թղթոցն. կամ ըստ Ճ.)

Որ է աստուածազգեստ։ (ըստ Ճ.)

Աստուածազգեացն դիոնեսիոս։ Աստուածազգեաց հարք սուրբք. (Դամասկ.։)

Առաքելոց սրբոց եւ մարգարէիցն աստուածազգեաց պարուք։ Հարսն աստուածազգեաց. (Խոր. հռիփս.։)

Եթէ ոք իշխեսցէ ասել մարդ աստուածազգեաց զՔրիստոս, եւ ոչ Աստուած Ճշմարիտ, նզովեա՛լ եղիցի. (Պրպմ. ՟Խ՟Ե.)

Այսբանք նեստորի, մարդ աստուածազգեաց կոչելով զՔրիստոս. այլ մեզ մի՛ լիցի աստուածազգեաց կոչել կամ իմանալ, այլ՝ Աստուած մարմնացեալ. (Դամակ։ Բայց ուղիղ մտօք ասի մարմինն Քրիստոսի աստուածազգեաց.)

Հոգւոյն Սուրբ եւ զօրութեան բարձրելոյն զստուածացգեացն զայն գոյացուցանել մարմին. (Ոսկիփոր.։)

θεόφορος a deo portatus, divinus, adflatus numine ՅԱտուածոյ կրեալ, այսինքն ընկալեալ. աստուածապարգեւ.

Ծանուցեալ ադամայ աստուածազգեաց իմաստութեամբն. (Ագաթ.։)

Աստուածազգեաց լոյս, կամ փառք, յարութիւն, յարմարութիւն. (Շար.։ Խոր. հռիփս. Ստէպ։ Յայս միտ կարծի յոմանց Աստուածազգեաց կոչումն իգնատիոսի, ըստ որում բարձեալ եղեւ ի մանկութեան ի գիրկս Յիսուսի՝ ըստ Շար. եւ Յայսմաւ. յն. եւ հյ։)