adj.

consubstantial;
of the same nature or essence;
natural, native;

bot.

having only one trunk or stem.

adj.

Որոյ բուն եւ արմատն է մի.

Թերեւս զի միաբուն էր, եւ երկճիւղ. (Կիւրղ. յես.։)

ՄԻԱԲՈՒՆ. Համաբուն. բնութենակից. համագոյ. համագոյական. միասնական.

Միաբուն ինքնութիւն, կամ տէրութիւն, կամ զօրութիւն երրորդութեան. (Ագաթ.։)

Ղօղեալ խորհուրդ՝ ասէ թաքուն, երրորդութեանըն միաբուն. (Շ. այբուբ.։)

Համափառ երրորդութիւն, եւ միաբուն աստուածութիւն. (Վրդն. պտմ.։)

ՄԻԱԲՈՒՆ. Բո՛ւն իսկ կամ ի բնէ միաւոր. իսկաբուն. իսկական. համաբնական. համակամ. միաբան կամ միակ.

Զի յայտ լիցի միաբուն խորհուրդ զօրութեան գալստեանն որդւոյ. (Ագաթ.։)

Ամենայն սաղմոսաց գրոց միայն եւ միաբուն պատճառ ինքն է սխանչելին դաւիթ. (Ոսկիփոր.։)

Միաբուն բնութեամբ (կամ բնութեան) եղականաց սիրոյ ջատագովք։ Ի միաբուն զուգափառութիւն անմահից փառաբանողաց լուսակերպից. (Նար. առաք. եւ Նար. մծբ.։)

ՄԻԱԲՈՒՆ. Ի մի բուն կամ յիսկութիւն աստուածային անձին միաւորեալ. անբաժանելի միացեալ.

Զհոգի եւ զմարմին եւ զմիտս անապական աստուածախառնութեամբ միաբուն գործելով՝ էմմանուէլ ի կուսէն ծնաւ. (Խոր. վրդվռ.։)