Համագոյութիւն, ութեան

s.

ՀԱՄԱԳՈՅՈՒԹԻՒՆ որ եւ ՀԱՄԱԳՈՅԱԿՑՈՒԹԻՒՆ. ὀμοουσιότης , το ὀμοούσιον consubstantialitas, communis essentiae Բնութենակցութիւն ըստ մի եւ նոյն անբաժանելի էութեան։ որ լինի միայն յաստուած. cf. ՄԻԱՍՆԱԿԱՆՈՒԹԻՒՆ.

Համագոյութեան խոստովանութիւն։ Անայլայլելի համագոյութիւն. (Աթ. ՟Դ։)

Զհամագոյութիւնն յայտ առնէ. (Ոսկ. յհ. ՟Բ. 22։)

Համագոյութիւն երրորդութեան. (Խոսր.։)

Յերրորդական համագոյութենէն. (Նար. ՟Խ՟Դ։)

Զհամագոյութիւնն որդւոյ առ հայր ուսուցանէ. (Սարգ. ՟ա. յհ. ՟Ը։)

Մի լեալ՝ ըստ միաւորութեան գոլ ասէ՝ զերեւելին եւ զաներեւելին, եւ ոչ ըստ համագոյութեան. (Յհ. իմ. երեւ.։)

ՀԱՄԱԳՈՅՈՒԹԻՒՆ. Պիտակ թարգմանութեամբ՝ որպէս Հաղորդակցութիւն, մասնակցութիւն, կենակցութիւն. κοινωνία communio, participatio եւ συνουσία conversatio, conventus, consortium

Ոչ ի համագոյութենէ բնութեանն (հասարակաց) ամաչեն, եւ ոչ յանձինս իւրեան խնայեն։ Պատշաճ էր առաւել եւս հայցել զհամագոյութիւնն, եւ զոչ եւ մի ինչ տալն մխիթարութիւն յերթալն։ Վերստին եկեսցէ, եւ հանապազորդեսցի ընդ նոսա համագոյութեամբ. (Ոսկ. յհ. ՟Ա. 35։ ՟Բ. 29. 33։)