Լուսաւոր, աց

adj.

φωτεινός lucidus λαμπρός splendidus. Ունակ լուսոյ յիւրմէ. եւ Հաջորդ լուսոյ. (որ զգալի եւ որ իմանալի) պայծառ. լուսափայլ անաղօտ. Մաքուր. ջինջ. յստակ. փայլուն. եւ Լուսատու.

Ամպ լուսաւոր։ Լուսաւոր եւ անթառամ է իմաստութիւն. (Մտթ. ՟Ժ՟Է. 5։ Իմ ՟Զ. 13։)

Լուսաւոր պսակք, կամ ականք. կամ պայծառութիւն, վառումն. կամ զգեստ, ճանապարհ, վարդպետութիւն, արդարութիւն, պատուիրան, վարք, միտք, խորհուրդ, բան. (Յճխ.։ Զենոբ.։ Պիտ.։ Յհ. կթ.։ Խոսր.։ նար։ Մագ. եւ այլն։)

լուսաւոր է ոսկին. (Եփր. ծն.։)

Զմորոյ լուսաւորուեանցն լուսաւոր վերակացոկէ. այն է սուրբ լուսաւորիչն. (Խոր. ՟Բ. 89։)

լուսաւոր աւնզանաւն. (Յճխ. ՟Բ։)

Եւ են ներհակք. սրպէս լուսաւոր, եւ կոյր քանզի մին է լուսաւոր իբր յունէլոյն. (Դամասկ.։)

ԼՈՒՍԱՒՈՐ ԱՌՆԵԼ. φωτίζω illumino. Լուսաւորել լուսատու լինել. պայծառացուցանել. Յայտնի լինել.

Իմաստութիւն առն լուսաւոր առնէ զերեսս իւր. Լուսաւոր առն է զամենայն մարդ՝ որ գալոց է յաշխարհ։ Լուսաւոր զաչս սրտից։ Լուսաւոր առնէ զտղայս։ Լուսաւոր առնել զամենեսին, թէ զինչ տնտեսութիւն խորհրդոյն։ Որ լուսաւոր առնիցէ զգաղտնիս խաւարի։ Լուսաւոր արար զկեանս եւ զանեղծութիւն ՛ն ձեռն աւտարանին. եւ այլն։

Զմարմնաւոր աչացտեսութիւն լուսաւոր առնէ. (Նար. ՟Ղ՟Գ։)

s.

ԼՈՒՍԱՒՈՐ, ւորք. գ. φωστήρ luminare. Լուսատու կամ լուսաւորիչ մարմինք յերկինս. աստեղք, մանաւանդ արեգակն եւ լուսին.

Զերկուս լուսաւորն զմեծամեծս. զլուսաւորն մեծ, եւ զլուսաւորն փոքր. (Ծն. ՟Ա. 14։)

կարգեցեր զլուսաւորս ի պէտս։ Լուսաւորքն լբրեւ ճրագունք լուցեալք։ Զերկինս լուսաւորօքդ։ Զլուսաւորսն խաւարեցուցեր. կամ լուսացուցանելով. (Ագաթ.։ Եզնիկ.։ Պիտ.։ Շար.։ եւ Խոր.։)

Ի խոնարհիլ լուսաւորին (ընդ երեկս)։ Ի սպառումն լուսաւորին մեծի (ի մուտս արեւու). (Տօնակ.։)

Նմանութեամբ՝ Առաքեալք, մարգարէք, վարդապետք եւ այլն.

Առաքեցեր զսիրելի զմարգարէսն յերկիր, որ եղեն լուսաւորք յերկրի. (Ագաթ.։)

Առաջնորդեցայց ի լուսաւորացն ի տեառնէ կոչեցելոց գալ ի գիտութիւն ճշմարտութեան. (Պիտ.։)

Աստեղապէս ուղղիչք եւ առաջնորդիչք, պայծառափայլ լուսաւորք. (Նար. առաք.։)

Երկու լուսաւորք երկակի երկնի (յակ. մծբ. եւ գր. լուս) (Նար. մծբ.։)

Յորոց միջի երեւիցիք իբրեւ լուսաւորք յաշխարհի. (Փիլիպ. ՟Բ. 15։)