cf. Դժկամ.
ἁηδής insuavis, injucundus Անկամակ. անհաճոյ. անախորժ ինչ.
Ո՛չ էր ձայն խիստ եւ դժկամակ լսելեաց. (Ոսկ. յհ. ՟Ա. 1։)
Եթէ տայցէք, մի՛ դժկամակ բանիւք. (Շ. ընդհանր.։)
ԴԺԿԱՄԱԿ. φιλαπεχθήμων inimicitiarum amans Դժնեայ կամօք, չարակամ. ապառում.
Թշնամեացն եւ դժկամակացն ոչինչ թուեսցի մեծ. (Փիլ. իմաստն.։)
Եւ թէ ո՛րպիսի դժկամակ եղեն առ սիրելին. (Մխ. երեմ.։)
ԴԺԿԱՄԱԿ ԼԻՆԵԼ, ԳՏԱՆԻԼ. ԴԺԿԱՄԱԿԻՑ ԼԻՆԵԼ. ԴԺԿԱՄԱԿԵՄ, կիմ. θυμόομαι irascor, aegre fero Դժուարիլ կամօք կամ կամաց. դժգմիլ. տհաճիլ. զայրանալ. սրտմտիլ, դառնանալ. խոժոռիլ. դժարը գալ, նեղանալ.
Ընդէ՞ր դժկամակ եղեր վասն բանիս այսորիկ. (՟Բ. Թագ. ՟Ժ՟Թ. 42։)
Դժկամակ լինիմ ընդ ասելս. այսինքն ակամայ ասեմ. (Սարգ. ՟բ. յհ. ՟Բ։)
Մի՛ դժկամակ լինիք ընդ նեղութիւնս. (Լմբ. սղ.։)
Ժողովուրդն ընդ այս դժկամակս լինէին. (Լաստ. ՟Ժ՟Է։)
Յաւետ դժկամակ յայսմիկ գտաւ. (Յհ. կթ.։)
Յորժամ յայլոց լսիցեմք (զչարիս, եւ) դժկամակից լինիցիմք, չէ՛ այնուհետեւ խոնարհութիւն. (Ոսկ. եբր. ՟Ի՟Է։)
Իսկ մանուկն դժկամակեաց, եւ սրտմտեալ պնդեաց զդուռն տանն. (Վրք. հց. ՟Ժ՟Է։)