divinity;
deity;
God.
θεότης, τὸ θείον divinitas Էութիւնն Աստուծոյ. աստուածային բնութիւն.
Ի նմա բնակէ ամենայն լրումն աստուածութեան մարմնապէս. (Կող. ՟Բ 9։)
Ոչ ընկալաւ փոփոխումն յաստուածութենէ իւրմէ. (Ագաթ.։)
Պարեգօտք Յոսեփու թաթաւեցաւ արեամբ, բայց մարմին նորա ինչ ոչ վնասեցաւ. սոյնպէս եւ զմարմին տեառն մերոյ կալան, եւ ոչ զաստուածութիւն նորա. (Եփր. ծն.։)
Երեք անձինք եւ մի բնութիւն, մի աստուածութիւն. (Ժմ. եւ այլն։)
ԱՍՏՈՒԱԾՈՒԹԻՒՆ. Վարի եւ իբր թանձրացեալ, այսինքն Աստուած.
Առ ձգեաց նախ աստուածութիւնն զյակովբ առ ջրհորն։ Ետես Մովսէս, թէ զօրագոյն է զէնն՝ զոր ետ աստուածութիւն։ Աստուածութիւն յայտնեցաւ ի վերայ զոհից։ Քրիստոս բան Աստուծոյ գոլով, ի Մարիամայ մարդ ծնանի ... յԱստուծոյ, եւ ի կուսէ Քրիստոս։ Մարիամ ծնաւ զաստուածութիւն՝ ամենայն արարծոցս զանհամեմատելին. (Եփր. ծն.։ Եփր. ել.։ Եփր. ղեւտ.։ Եփր. աւետար. եւ այլն։)
Շրջէր հոգի աստուածութեան ի վերայ ջուրցն. (Ագաթ.։)
Առ աստուածութիւնն բողոքեցից։ Ապաւինեցայց առ նոյն ինքն աստուածութիւնն. (Պիտ.։)
Զպատուական գլուխն դնէ ի գանձարանս աստուածութեան. (Յհ. կթ.։)
Դու ինքն աստուածութիւնդ մարդացեալ ըթներցար։ Գովաբանի առ ի նոցանէ սուրբ աստուածութիւն. (Նար. ՟Ղ՟Գ. եւ Նար. կուս.։)
ԱՍՏՈՒԱԾՈՒԹԻՒՆ. Պիտակաբար ասի զսուտ աստուծոց, եւ զախտից պաշտելոց.
Յարմարապէս աստուածութեան որովայնի սպաս տանին. (Ածաբ. ծն.։)
| Singulier | Pluriel | |
|---|---|---|
| nominatif | աստուածութիւն | աստուածութիւնք |
| accusatif | աստուածութիւն | աստուածութիւնս |
| génitif | աստուածութեան | աստուածութեանց |
| locatif | աստուածութեան | աստուածութիւնս |
| datif | աստուածութեան | աստուածութեանց |
| ablatif | աստուածութենէ | աստուածութեանց |
| instrumental | աստուածութեամբ | աստուածութեամբք |