divine.
ԱՍՏՈՒԱԾԵՂԷՆ θεῖος divinus որ եւ ԱՍՏՈՒԱԾԱՅԻՆ.
Ասստուածեղէն բնութիւն, կամ հոգի։ Ուխտ աստուածեղէն։ Ի միջոյ խորհրդականաց քոց աստուածեղինաց։ ՟Բ. (Պետ. ՟Ա 4։ Եւ. ՟Լ՟Ա 3։ Առակ. ՟Բ 17։ Իմ. ՟Ժ՟Բ 5։)
Այսու նմանութեամբք տեսանէին (զԱստուած) մարդք աստուածեղէնք. (Եփր. ծն.։)
Աստուածեղէն շնորհք, խրատ, բան, փառք, բազուկ, իմաստութիւն. կամ արքայութիւն, կամք, կամ կրօնք, օրէնք, գիրք, պատգամք, գանձ. կամ տառ. կամ անձրեւ. (Ագաթ.։ Յճխ. ՟Է. ՟Ժ՟Ա։ Փարպ.։ Մագ. ՟Ի՟Զ։ Նար. ՟Լ՟Է։)
Աստուածեղէն վարդապետն (Քրիստոս). (Բուզ. ՟Դ 15։)
| Singulier | Pluriel | |
|---|---|---|
| nominatif | աստուածեղէն | աստուածեղէնք |
| accusatif | աստուածեղէն | աստուածեղէնս |
| génitif | աստուածեղինի | աստուածեղինաց |
| locatif | աստուածեղինի | աստուածեղէնս |
| datif | աստուածեղինի | աստուածեղինաց |
| ablatif | աստուածեղինէ | աստուածեղինաց |
| instrumental | աստուածեղինաւ | աստուածեղինաւք |