ն.
ταπεινόω humilio κολάζω punio ἁποθλύβω , κακόω, συντρίβω affligo եւ այլն. Տալ վիշտս ինչ. նեղել. տառապեցուցանել. վնասել. բուռն առնել. անհանգիստ առնել. չարչրկել, ճնշել.
Եթէ վշտացուսցես զդստերս իմ։ Սատակեաց նա զերկիրն արքունի, եւ վշտացոյց զօգնականս նոցա. (Ծն. ՟Լ՟Ա. 50։ ՟Ա. Մակ. ՟Է. 7։)
Ճնշել եւ վշտացուցանել (զմարմինն). (Փիլ. լին. ՟Դ. 29։)
Զի եւ միոյ աւուր հոգքն կարեն վշտացուցանել (զ)մեզ։ Դիւրագոյն է ոչն անկանիլ, քան թէ անկեալ՝ վշտացուցանիցէ զինքն յառնել. (Ոսկ. մ. ՟Ա. 22։ Ոսկ. յհ. ՟Բ. 25։)
Այսպէս վշտացոյց զանձն իւր։ Զեղբայրն վշտացուցի վշտիւ մեծաւ՝ արտաքսելով զնա ի տանէ։ Տես ո՛րքան անտանելի սգով վշտացուցեր զբարեպաշտսն զայնոսիկ զգերի ծնօղքն քո. ապա եւ քեզ պարտ է վշտանալ նեղութեամբ մեծաւ. (Վրք. հց.։)
Ձմեռն անչափ բռնութեամբ օդոցն եւ բերմանց վշտացուցանէ զամենայն։ Յամառնայինսն տաքմամբ աւազին ժռիցն վշտացուցանեն. (Պիտ.։)
Իբրեւ զչարագործ խաչեալ ընդ աւազակսն, եւ որպէս զաստուած զտարերս վշտացուցանէր ի խաչին ... Երէկ խաչեալն զարարածս ձեռաց իւրոց վշտացոյց, եւ այսօր վշտացեալ աշակերտացն անվիշտ մխիթարութիւնս պարգեւեաց. (Մեկն. ղկ.։)