Հաստատուն, տնոց

adj.

βέβαιος, ἰδρυμένος, ἁσφαλής firmus, securus ἱσχυρός fortis. (ի Հաստ. Հաստատ) Ունակ հաստատութեան. սերտ. պինդ. անշարժ. անդրդուելի. անքոյթ. տոկուն. զօրաւոր.

Հաստատուն հիմ կամ խարիսխ, եւ աւետիք, միտք, եւ այլն։ Որպէս նորատունկ հաստատուն են ի մանկութենէ իւրեանց. (Սղ. ՟Ճ՟Խ՟Գ. 12։)

Ի ծակս վիմի հաստատնոյ. (Ես. ՟Բ. 21։)

Զդէմս քո արարի հաստատուն. (Եզեկ. ՟Գ. 8։)

ՀԱՍՏԱՏՈՒՆ՝ ըստ երկրաչափութեան. στερός solidus.

Հաստատուն անկիւն։ Հաստատուն բոլոր. (Պղատ. տիմ.։)

ՀԱՍՏԱՏՈՒՆ. ἁληθής, ἁκριβής, πιστός verus, constans, fidelis. Հաւաստի. ստոյգ. ճշմարիտ. անտարակուսելի. արժանահաւատ. բարի. հաւատարիմ (բան, եւ անձն).

Ետ յոյս հաստատուն. Հաստատուն՝ ասէ, որ է անսուտ. (Խոսր.։)

Զի գնաց քրիստոս առ մեռեալս, հաստատո՛ւն է. (Լմբ. պտրգ.։)

Գիտաց զառ ի նոցանէ հաստատուն նենգագործութիւնն. (Արծր.։)

Հաստատուն վկայիւք. (Շ. ընդհանր.։)

Իբրեւ հաստատուն էր համարեալ ամենայն աշխարհին. (Եղիշ. ՟Ը։)

Որ ոչ աստուծոյ միայն չվայելէր, այլեւ ոչ մարդոյ հաստատնոյ. (Սեբեր. ՟Թ։)

Օրէն է հաստատուն վարդապետի։ Որդիք հաստատուն հարց. (Ոսկ. յհ. ՟Ա. եւ 1. 20։)

Մի՛ գւցէ որում օրինացն են հաստատուն, նոցին եւ ծառայութիւն առնել ցանկան. (Փարպ.։)

adj. s.

ՀԱՍՏԱՏՈՒՆ. գ.ա. στερεόν solidum. որ եւ ՀԱՍՏԱՏԱՉԱՓ. Մարմին երկրաչափական, որ ունի երկայնութիւն, լայնութիւն, եւ խորութիւն. (լծ. հյ. ստուար)

Գծոյ, երեւման, եւ հաստատնոյ։ Հաստատուն, երկայնութեան եւ լայնութեան խորութիւն առեալ։ Գիծն ըստ երկակին, եւ երեւութիւն ըստ եռակին. իսկ հաստատնոյն ըստ քառակին։ Երրեակն հաստատուն մարմնոյ. զի եռակի հաստատունն բաժանելի է. (Փիլ. ՟ժ. բան.։ եւ Փիլ. ել. եւ Փիլ. այլաբ.։)

adv.

ՀԱՍՏԱՏՈՒՆ. մ. Հաստատապէս հաստատութեամբ.

Հաստատուն պահել զիրաւունս կամ զօրէնս. (՟Բ. Մակ. ՟Ժ. 12։ ՟Գ. Մակ. ՟Գ. 38։)

Հաստատուն գիտել, ուսանել, տեսանել. (Ոսկ.։ Լմբ.։ Եղիշ.։)

Խամրելով յառաջ քան զհաստատուն ծաղկել։ Փիլ. (բագն.։)