adv.

cf. Հաստատ.

adv.

որ եւ ՀԱՍՏԱՏԱԲԱՐ. Հաստատ. հաւաստեաւ. ստուգապէս. տիրապէս.

Զոր հաւաստեաւ ոչ ասաց սրբազանն գիր, զիա՞րդ ոք պատմեսցէ հաստատապէս. (Պրպմ. ՟Ե։)

Գիտել հաստատապէս. (Սարգ.։ Լմբ.։)

Գլուխ հաստատապէս պատգամին շապհոյ զայս յղէին. (Փարպ.։)

Հաստատապէս սեռն ստուգութեամբ զաստուածունակ կամս հրատարակեցին. (Նար. խչ.։)