adj.

incredible;
անհաւատալի լինիմ, cf. Անհաւատամ.

adj.

որ ասի եւ ԱՆՀԱՒԱՏ (ըստ ՟Ե նշ). Դժուարաւ հաւատալի. կամ անդէպ թուեցեալ ի հաւատալ. եւ ի վեր քան զմիտս կամ զկարծիս. չհաւտալու. ինանաճագ շէյ տէյիլ. վասֆէ կէլմէզ. ἅπιστος, ἁπιστότατος, ἁπίθανος, -ον. incredibiis, -le

Թուէր իսկ (գործ) անհաւատալեաց իրաց եւ սքանչելեաց՝ Կիպրիանոս ընդ քրիստոնեայս թուել երբէք. (Ածաբ. կիպր.։)

Կարի անհաւատալի գործ նախախնամութեան՝ վասն մեր մարմնաւորութիւն Աստուծոյ. (Նիւս. բն.։)

Անհաւատալի է ամենեւին. (Պրպմ. ՟Խ՟Բ։)

Անհաւատալի ամենեցուն խնդիր, կամ տեսիլ, բանք։ Անհաւատալի իմում տկարամտութեանս կարծեցեալ. (Փարպ.։)

Այս մեզ անհաւատալի է. (Խոր. ՟Բ. 84։)

Մեզ կարի անհաւատալի բանք. (Եղիշ. ՟Բ։)

Անհաւատալի ճառ. (Պիտ.։)

Անհաւատալի էր մարդկան յայս պատիւ վերանալ. (Լմբ. պտրգ.։)

ԱՆՀԱՒԱՏԱԼԻ ԼԻՆԵԼ. երբեմն որպէս անհաւատանալ.

Առ անյագ փափագման սրբոցն՝ անհաւատալի լինին հասման փառացն Աստուծոյ. (Նար. երգ.։)