s.

that prays to God;

adj.

suppliant.

adj. s.

cf. Աղօթկեար. աղօթարար. աղաչաւոր, եւ այլն.

Ընկալեալ զամօթ պատկառանաց զաղօթկերին (Աբրահամու եւ Սառայի)։ Պատուիրէ իբր սիրելեաց՝ աղօթկերաց եւ հաւանողաց. (Փիլ. լին.։)

Զաղօթկերացն բազմութիւն սուսերաւ մահու խողխողեալ. (Նար. ՟Ծ՟Ա։)

Բազում աղօթկերօք աղաչէր թագաւորն. (Բուզ. ՟Դ. 13։)