adj.

ὀμοφυής ejusdem naturae եւ connaturalis. Ի նոյն ի բնէ, կամ ի բնութենէ. բնութենակից՝ ըստ որում յաստուած. համագոյ. ունօղ զնոյն թուով բնութիւն. միասնական.

Զերեքսրբեան օրհնութիւնս քաղցրանուագ երգեն ի փառս համաբուն տէրութեանն. (Յհ. իմ. եկեղ.։)

Զիա՞րդ ոչ եղիցին միմեանց համաբուն, որք նորին բնութեան են. (Կիւրղ. գանձ.։)

Համաբուն անբաժին ինքնութեանդ. (Նար. ՟Ի՟Ը։)

Կամաւ եւ հաճութեամբ համաբնիցն. (Գր. հր.։)

Ինքեան միայնոյ, եւ համաբնիցն յայտնի. (Սկեւռ. յար.։)

Երրորդութիւնն սուրբ՝ համաբուն է, եւ հաւասար։ Երկրպագելի եւ համաբուն հօր՝ սուրբ հոգի. (Լմբ. պտրգ.։)

Եւ որպէս Համաբնական, համագոյական.

Ի սուրբ երրորդութեանն համաբուն դաւանումն. (Լմբ. հանգ.։)

համաբնակից. Բնութենակից, որպէս ի մարդիկ. ունօղ զնոյն տեսակաւ բնութիւն. եւ Տնկակից. համանման. բնաւորական.

Հաւանեցուսցեն զքեզ՝ համագոյ եւ համաբուն ասել զտէրունական մարմին մարդկային բնութեանս. (Յհ. իմ. երեւ.։)

Յորժամ երկիր լսես՝ եւ կենդանեաց, համանուն է այսմ աշխարհի, եւ ոչ համաբուն։ Իրք երանութեանն զանազան են, թէպէտեւ անունն համաբուն. (Լմբ. սղ.։)

Համաբուն հաւատով. (Լմբ. պտրգ.։)

Կապեալ զծայրսն ընդ միջոցս ծայրիցն՝ ըստ միոյ համաբնի սիրոյ լծակցեալս. (Դիոն. ածայ.։)