v. imp.

v. imp. one must, it is necessary;
սակաւիկ ինչ պիտեցաւ, it was within a hair's breadth of.

դիմազ. ՊԻՏԻ. χρή, δεῖ portet, opus est. Պէտք են. պիտոյ է. պարտ է. արժան է. պարտի. պետք է.

Ոչ պիտի մեզ այր սպանանել յիսրայէլէ. (՟Բ. Թագ. ՟Ի՟Ա. 4։)

ի քէն ակն ոչ ունէի, եւ ոչ պիտի իսկ։ Պիտի պատուել զնոսա (զտեարս՝) որչափ ի քէն է հրամայեալ. (Ագաթ.։)

Բայց ի տեղի այսր ինձ դարձեալ գալ պիտի. (Եղիշ. ՟Ը։)

Այլ զորպիսութիւն պիտի իմանալ. (Եղիշ. հոգ.։)

Ոչ միայն պիտի ունել զմիտս, այլեւ զգայութիւն։ Յորժամ երդեալ պիտեսցի. (Փիլ. այլաբ. եւ Փիլ. տեսական.։)

իսկ ապա եւ ոչ խորհել պիտեսցի. (Պերիարմ.։)

եւ զի՞ պիտիցի զարանց ասել։ Եւ արդ զի՞ պիտիցի ասել զայս. (Ոսկ. եփես. եւ Ոսկ. ես.։)

արեաց տէր որ լինի՝ արդար աչօք պիտի նայել յամենայն մարդ. (Փարպ.։)

Այր ոչ պիտի ծածկել զգլուխ իւր. (Ոսկ. ես.։)

ՊԻՏԻ. δέομαι, χράομαι egeo, opus habeo, utor necessarium est. Պիտանի է. կարեւոր է. խնդրի. պիտուաւոր է.

Որ ինչ ինձ պիտի, յորմէ կամիմն խնդրել՝ նորա չիք, եւ ոչ տալ կարէ։ Թէ պիտի եւ այլ եւս ինչ, ասա։ Շատ մարդկան բազմութիւնք պիտին։ Որոց ոչ պիտէր եւ առ վայր մի կեալն՝ քան թէ զայնպիսի տեսանել աղէտս. (Փարպ.։)

Լսելիք ներքինքն պիտին. (Ոսկ. յհ. ՟Ա. 1. 16։)

Յաւելագոյն քան զսահմանս պիտէր պատմութիւն. (Կոչ. ՟Ժ՟Զ։)

Քանզի ոչ եթէ պնդութիւն մարմնոյ պիտիցի, այլ որդւոցն եւ մտաց յօժարութիւն. (Ոսկ. մ. ՟Ա. 8։)

Մի զամենայն ինչ խառն առաջի արկեալ մեկնեսցես, բայց միայն զայն՝ որ ի կարգ անդր պիտիցի. (եւագր. ՟Գ։)

Յիւրոց իսկ կամաց անսուաղացեալ՝ աստուածոյ ընծայէր զպիտելի ճաշակսն. (Յհ. կթ.։)

անօգտակար զղջմամբ ի չպիտելի ապաշաւանացն գնիցէ մասին. (Գր. տղ. թղթ.։)

Հաւատարմագունի առն պիտէր (այսինքն պէտք էին), որ ասէր՝ թէ յարեաւ, մեք տեսաք. (Ոսկ. գծ.։)

Կիսոյ պիտեցաւ ժամանակի. (Փիլ. լին. ՟Ա. 25։)

Սակաւիկ ինչ պիտեցան՝ ասէ, եւ եղեալ գտանէի ի մէջ ամենայն չարեաց։ Սակաւիկ ինչ պիտէր՝ եւ սպառեալ կործանէր զնա յերկիր. (Վրք. հց. ձ. այսինքն փոքր միւս եւս եւ ... քիչ մնաց որ.)

ՊԻՏԵՑԵԱԼ. որպէս Կարօտեալ. պէտս ունելով.

Անմարմինք էին եւ իմանալիք, ոչինչ պիտեցեալք զգալի լուսոյ. (Փիլ. ել. ՟Բ. 106։)

ՊԻՏԵՑԵԱԼ. իբր Պիտացեալ. վարեցեալ.

Գինեղինութեամբք եւ խահակերութեամբք եւ հոսանուտ վարուք պիտեցեալք՝ դիակիր եմք մարմնով քս. (Փիլ. լին. ՟Բ. 12։ 7)