Ինքնեակ, աց

adj. s.

որ եւ ԻՆՔՆԷԱԿ. αὑτόματος, -τα spontaneus, -ea;
ultroneus, -ea;
et quae gignit terra. Որ ինչ լինի ինքնին՝ իբր ինքնակամ. ինքնաբոյս. որպէս արմտիք կամ բոյս ցծին. ինչ որ ինքնիրեն կամ բնութեամբ կըլլայ, կբուսնի.

Որ նձ թուի՝ ինքնեկի այսր տուրեւառի շնչոյս պատճառք լինել մեզ. (Նիւս. կազմ.)

Զինքնեակն անդոյ քո՝ որ գայցէ՝ ոչ հնձեսցես։ Մի սերմանիցէք, եւ մի՛ հնձիցէ՛ք զինքնեակս նորա՝ որ ելանիցեն. (Ղեւտ. ՟Ի՟Ե. 5. 11։)

Կերիցես այս ամ զնքնեակս, եւ ամիներկրորդի զինքնիկաց նքնեակս. (՟Դ. Թագ. ՟Ժ՟Բ. 29։)

adv.

ԻՆՔՆԵԱԿ մ. αὑτομάτως fortuito. Ինքնին. ըստ դիպաց.

Բանջարիկ ինչ նքեակ բուսեալ յերկրէ. (Վրք. հց. ձ։)

Յորում նաւահանգիստքն եւ նաւակայք աստուծոյ կամօքն ի ծովեզերսն ինքեակ փորեալք. (Նիւս. կազմ.։)