cf. ԹԻՆԴ, ԹՆԴԻՒՆ.
Իբր ի բախմանէ թունդ (կամ թունտ) առնու աշխարհս. (Վրդն. դան.։)
Դարբընական բախման թընդոյն, որ գործօնեայք էին նիւթոյն. (Ներս. մոկ.։)
Սիրտք ի թնդոջ՝ ի վեր վազեն, եւ զկուրծս բախեն. (Ոսկ. եփես. ՟Ժ՟Է։)
Դասքըն հրակերպից՝ թունդ առեալ յերկնից. (Գանձ.։)