Դատապարտ, ից

adj.

παρέδικος, κατάκριτος, ὐπεύθυνος obnoxius, condemnatus Պարտաւորեալն ի դատի. պատժապարտ. պարտաւոր. վնասապարտ. յանցաւոր.

Զի որ սպանանէ՝ դատապարտ է. (Եփր. համաբ.։)

Դատապարտն խորշի ցուցանել զոր մեղաւն. (Մխ. դտ.։)

Դու դատաւոր, եւ նոքա դատապարտք. (Մխ. երեմ.։)

Ես դատապարտ, եւ ի վերայ ձեր ողորմութիւն եղեւ. (Ածազգ. ՟Գ։)

Զանպարտսն իբրեւ զդատապարտս վարեալք. (Յհ. կթ.։)

Դատապա՛րտ լիցի ամենայն աշխարհ՝ աստուծոյ. (Հռ. ՟Գ. 19։)

Դատապարտք եղեն յանդիմանութեանց. (Առակ. ՟Ա. 23։)

(Ոսկ. յհ. ՟Ի՟Է.)

Այնք՝ որք ոչ հաւատային, դատապարտս զնոսա ասէր. յն. դատապարտելիս գոլ։

(Յհ. կթ.)

Դատապա՛րտ էր դատաստան նորա, եւ անարգագոյն՝ յարգանք նորա. այսինքն դատապարտելի, անիրաւ։

ԴԱՏԱՊԱՐՏ ԱՌՆԵԼ. Դատապարտել. պարտաւորել. (Հռ. ՟ը. 34։ Նար. ՟ժա։)

Դատապարտ արար յաւիտենական հրոյն. (Լմբ. սղ.։)

s.

ԴԱՏԱՊԱՐՏ. գ. κρίμα crimen Յանցանք արժանի դատապարտութեան.

Յորժամ զայլս դատիցես, եւ դու նմին դատապարտի պատժապարտ իցես. (Ոսկ. մ. ՟Գ. 11։)