perfect, complete, absolute.
αὑτοτελής per se vel absolute perfectus, sibi sufficiens. Ինքնին կան ինքեամբ եւ ըստ ինքեան ի բնէ կատարեալ ամենայնիւ, ապենիազ. ինքնաբաւ.
Ինքնակատար իմաստութիւն (աստուծոյ)։ Ինքնակատար պետութիւն, եւ ամենայն քահանայապետութեան պատճառ։ Զպարգեւեալս նոցա միշտ աստուածագործականսն գիտութիւնիս յինքնակատարէ եւ իմաստագործութենէ աստուածապետութենէ։ Ոչ ինչ է ինքնակատար, այլ կարօտ բոլորովին կատարման, բայց միայն արդարեւ անկարօտն եւ նախակատարն. (Դիոն. երկն.։)
տե՛ս՝ զի ոչինչ է ինքնակատար եւ անկարօտ, բայց միայն աստուած. (Մաքս. ի դիոն.։)
Ինքնակատար աստուածութիւն. (Լմբ. պտրգ.։)
Որդի ինքնակատար. (Գր. տղ. թղթ.։)
Ցուցանէր զինքնիւրական եւ ինքնակատար փառօքն Ճ. (՟Գ.։)
ԻՆՔՆԱԿԱՏԱՐ. կատարեալն իւրով մասամբ. որպէս էակ հոգեղէն, եւ բան ինչ ամբողջ.
Էութիւն ինքնակատար անմարմին. (Նիւս. բն.։)
Հոգին (ըստ ինքեան) ոչ է լծեալ ընդ մարմնոյն, այլ՝ էութիւն ինքնակատար անմարմին է. (Նչ. եզեկ.։)
Եւ մ. αὑτοτελῆ perfecte, absolute. կատարելապէս. տիրապէս.
Ոչ բաւէրզբանն ինքնակատար յայտնել. (Յհ. կթ.։)
Բան է հետեւակ բառի շարադրութիւն զտրամախոհութիւն ինքնակատար յայտնելով. (Թր. քեր.։)