adj.

ԱՆՀԱՇՏԱԿԱՆ ԱՆՀԱՇՏԵՑԵԱԼ ԱՆՀԱՇՏԵԼԻ, cf. ԱՆՀԱՇՏ.

Անհաշտական բաժանեալ. (Նար. ՟Ծ՟Զ։)

Զանհաշտականն յինքեանս արծարծելով զքէն. (Փիլ. իմաստն.։)

Անհաշտեցելոց ծնաւ համոզիչ. յն. անհաշտ ատեցելոց ծառայից. (Ոսկ. յաւետիս.։)

Հարազատաց դաւաճանութիւն անհաշտելի. (Նար. ՟Ի՟Զ։)

Ի հակառակս անհաշտելիս. (Ճշ.։)