adj.

without companion, alone.

adj.

ԱՆԸՆԿԵՐ (գրի եւ ԱՆԸՆԳԵՐ). Չունօղ զընկեր, կամ զհաւասար. անօգնական. միակ. առանձին. եալընըզ.

Զի մի՛ անընկեր մնասցէ, խառնէ զնա ընդ երկուսն եւս. (Ոսկ. գծ.։)

Խոտեալ ընկենուք զմիոյ անընկեր իրաց հանդէս. (Արծր. ՟Գ. 5։)

Չդնել անընկեր գիր ի վերջս տողին կամ յառաջս. (Նչ. քեր.։)

Մի է Աստուած Հայր, անընդեր (ի հայրութեան), եւ առանց պատճառանաց (ծագման). (ՃՃ.։)

Ադամ էր անընկեր միայնակ. (Եպիփ. ծն.։)

Warning, for now, these are the entries' title sharing the same character string regardless of its position, not the entries sharing the same root.

Mots dérivés

Անընկերական

Անընկերականութիւն, ութեան

Անընկերասէր

Հաւանընկերք

Voir tout