ՊԱՏԿԱՆՈՒԹԻՒՆ ՊԱՏԿԱՆՈՒՄՆ. ἑφάρμοσις, ἑφαρμογή convenientia, commissura. Պատկանաւորութիւն, եւ Պատկանիլն.
Արդ զի եղիցի պատկանութիւն, այսինքն ըմբոն եւ կարող հասումն, պարտ է գիտելումն ոչ շարժիլ. (Սահմ. ՟Ա։)
Ամենայն սէր, ամենայն պատկանումն. (Դիոն. ածայ.։)
Ընդ նմին պատկանութեամբ գեղազարդեցին (այսինքն զայլ մասունս սրբոց խաչափայտին). (Նար. խչ.։)
Եթէ ի բացատրութեանն պատկանութիւն ոք նայեսցի. (Սկեւռ. լմբ.։)
Յաղագս ամենայն անդամոցն (ի գլուխն) պատկանութեանն. (Տօնակ.։)
| Singulier | Pluriel | |
|---|---|---|
| nominatif | պատկանումն | պատկանմունք |
| accusatif | պատկանումն | պատկանմունս |
| génitif | պատկանման | պատկանմանց |
| locatif | պատկանման | պատկանմունս |
| datif | պատկանման | պատկանմանց |
| ablatif | պատկանմանէ | պատկանմանց |
| instrumental | պատկանմամբ | պատկանմամբք |