cf. Տհաճիմ.
ՏՀԱՃ ԼԻՆԵԼ. որ եւ ՏՀԱՃԵՄ, ՏՀԱՃԻՄ. δυσαρεστέω improbo κατηγορέω accuso. Չհաճիլ. չհաւանիլ. դժկամիլ. տհաճիլ.
Տհաճ լինի, դարձուցանէ զերեսս. (Սիր. նոր. ՟Ի՟Ա. 18։ (հինն. Չթուեցաւ նմա հաճոյ։))
Եւ ոչ ի վերայ միոյ տհաճեղեալ։ Երեւեցաւ տհաճ լինել վասն առաջնոյն կանանց։ Գիտակցեալ՝՝ թէ տհաճ է (կամ տհաճէ) ընդ բնակիչս աշխարհին հայրն. (Փիլ. լին.։)
Զբազումս իսկ տեսանեմ, զի տհաճին (կամ տհա՛ճ են) ընդ աստուծոյ երկայնամտութիւնն. (Ոսկ. եփես.։)