cf. Նախագոյակ.
προϋπάρχων, προών, προϋφεστώς կամ -στικώς prius existens, qui est, ens primus. Անդստին ի բնէ գոյաւոր. ինքնագոյ. որ էն. առաջին էն՝ աստուած.
Ինքն բարեգործօղն՝ ի բարւոջն ըստ գերազանցութեան նախագոյ։ Ամենայն յաւիտենի եւ ժամանակի, եւ ամենայն զիա՛րդ եւ իցէ էի՝ նախագոյ սկիզբն եւ պատճառ։ Եւ պարզաբար՝ որ ինչ զիա՛րդ եւ իցէ է՛՝ ի նախագոյէն եւ՛ է, եւ՛ հնարաւորի, եւ՛ ապրի. (Դիոն. ածայ.։)
Աստուած նախագո՛յ է, եւ գոլն ամենեցունց ի նմանէ է. (Մաքս. ի դիոն.։)
Քանզի որով ամենայնն, եւ՛ նախագոյ քան զամենայն հարկ է իմանալ։ Որ կոչէն զոչէսն երբեմն ի գոյութիւն եւ ի լինելութիւն, նախագո՛յ է հարկաւորապէս. (Պրպմ. ՟Լ՟Է։)
Ոչ յումեքէ նախագոյէ ծնան հայր եւ որդի, զի եղբարք կարծեսցին, այլ՝ հայր սկիզբն է որդւոյ. (Կիւրղ. գանձ.։)
Իսկ (Շ. յկ. ՟Բ.)
Զնախագոյս ամենայն զօրութեան նորա (այսինքն սատանայի) ընկճեաց. իմա՛, զնախկին հանգամանս կամ սպառազինութիւնս։