to be a monarch, to reign or govern with absolute power, to have sovereign authority;
— զաշխարհն, to be absolute master of the country, of the world.
նաեւ իբր ձ. μοναρχέω solus impero, dominor, rego. կր. ab uno regor, dirigor. Միապետ լինել. տիրել առանձինն որպէս ինքնակալ, կամ ընդ ձեռամբ ունել եւ ուղղել.
Միապետել ի վերայ ամենայն սկայիցն։ Միապետել հայոց՝ խոսրովայ։ Մեզ միապետել. (Խոր. ՟Ա. 9։ ՟Գ. 49։ Յհ. կթ.։)
Արմենակայ միապետեալ զմերազնեայսս։ Զթագաւորութիւն իւր միապետեալ՝ կացուցանէ չորս զօրավարս. (Յհ. կթ.։ Արծր. ՟Ա. 7։)
Յաղագս միապետութեան (աստուծոյ), որով միապետեալ լինի աշխարհս. (Փիլ. ՟ժ. բան.։)
Իբրեւ միապետեցաւ թագաւորութիւն պարսից. այսինքն ընդ միով թագաւորաւ անկաւ. (Արծր. ՟Ա. 5։)
Ուստի նախարարութիւնք սորա միապետեցան. այսինքն առանձինն առանձինն իշխանութիւնք եղեն. (Յհ. կթ.։)