adj.

ԿԱՒԵՂԷՆ որ եւ ԿԱՒԵԱՅ. πήλινος luteus, caenosus եւ ὁστράκινος testaceus. Ի կաւոյ կազմեալ. կաւակերտ. հողեղէն. խեցեղէն. կաւէ, հողէ.

Տուն, կամ մարմին կաւեղէն. (Յոբ. ՟Դ. 19։ ՟Ժ՟Գ. 12։)

Անօթ կաւեղէն. (Ղեւտ. ՟Զ. 28։)

Կաւեղէն փառքս. (Ոսկ. յհ. ՟Ա. 37։)

Ոսկի առնէ ի կաւեղէնէ. (Ոսկ. գծ.։)

Բնակութիւն կաւեղէն. (Նար. ՟Ժ՟Ե։)

Օրհնութիւն վերաբերեսցի ի շրթանց կաւեղինացս. (Ճ. ՟Բ.։)

Կաւեղէնքն ի կաւոյ շինէին ամրոցս. (Վրդն. ծն.։)

Warning, the forms presented in the tables below may not be evidenced in classical texts. The hypothetical forms will soon be indicated as such.
Singulier Pluriel
nominatif կաւեղէն կաւեղէնք
accusatif կաւեղէն կաւեղէնս
génitif կաւեղինի կաւեղինաց
locatif կաւեղինի կաւեղէնս
datif կաւեղինի կաւեղինաց
ablatif կաւեղինէ կաւեղինաց
instrumental կաւեղինաւ կաւեղինաւք