adj.

chained, bound with iron;
— առնել, to enchain, to put in chains or fetters, cf. Շղթայեմ.

adj.

Կապեալ երկաթով. որպէս Երկաթագամ.

Հրամայեաց արկղ գործել երկաթակապ. (Խոր. ՟Գ. 45։)

adj. adv.

Եւ որպէս Շղթայակապ.

Զամենեսին իբրեւ զգազանս ինչ ի վայրէ երկաթակապս ածեալ. (՟Գ. Մակ. ՟Դ. 8։)

Երկաթակապ կապանք. (Ճ. ՟Ա.։)

Երկաթակապ արկին զնա ի բանտ. (Հ=Յ. օգոստ. ՟Ի՟Զ.։)

ԵՐԿԱԹԱԿԱՊ ԱՌՆԵԼ. σιδηρόω Կապել շղթայիւք. երկթի զարնել.

Զզինուորսն երկաթակապ առնելով՝ տո՛ւք տանել ի կարմիր ծովն բնակել. (ՃՃ.։)