cf. Դրուատ.
ԴՐՈՒԱՏԻՔ ԴՐՈՒԱՏՈՒՄՆ. ἕπαινος laus որ եւ ԴՐՈՒԱՏ, ԴՐՈՒԱՏԱՆՔ. Գովեստ. ներբողանի. յաւէժական բարեբանութիւն.
Մահ ընկալեալ փոխանակ ընդ դրուատեացն։ Բան դրուատեաց։ Դրուատիս գովութեան։ Բազում դրուատիս։ Մեծի դրուատեաց արժանաւոր։ Մեծաւ դրուատօք (կամ դրուատեօք). (Ագաթ.։ Կանոն.։ Փարպ.։ Սարգ. ՟ա. պ. ՟Ժ։ Սարգ. ՟ա. յհ. ՟Զ։)
Ազգի ազգի դրուատիս տայցեն։ Յաստուծոյ գտանես դրուատիս։ Դրուատօքն պարարէ. (Ոսկ. մ. ՟Ա. 15։ Ոսկ. ՟ա. թես. ՟Գ։)
Ըստ արժանի հօրն դրուատից։ Ուրախութիւնք եւ դրուատք։ Համառօտագիծ դրուատից։ Զնկար անկուածի ճառիս դրուատի (կամ դրուագի). (Խոր. ՟Գ. 67։ Արիստակ. նաւակատ.։ Նար. խչ. եւ Նար. առաք.։)
Ասէ պարսաւանօք զդրուատումնն, սեաւ եմ ես, եւ գեղեցիկ. (Բրս. ապաշխ.։)
| Singulier | Pluriel | |
|---|---|---|
| nominatif | դրուատումն | դրուատմունք |
| accusatif | դրուատումն | դրուատմունս |
| génitif | դրուատման | դրուատմանց |
| locatif | դրուատման | դրուատմունս |
| datif | դրուատման | դրուատմանց |
| ablatif | դրուատմանէ | դրուատմանց |
| instrumental | դրուատմամբ | դրուատմամբք |