s.

cf. Դրուատ.

s.

ԴՐՈՒԱՏԻՔ ԴՐՈՒԱՏՈՒՄՆ. ἕπαινος laus որ եւ ԴՐՈՒԱՏ, ԴՐՈՒԱՏԱՆՔ. Գովեստ. ներբողանի. յաւէժական բարեբանութիւն.

Մահ ընկալեալ փոխանակ ընդ դրուատեացն։ Բան դրուատեաց։ Դրուատիս գովութեան։ Բազում դրուատիս։ Մեծի դրուատեաց արժանաւոր։ Մեծաւ դրուատօք (կամ դրուատեօք). (Ագաթ.։ Կանոն.։ Փարպ.։ Սարգ. ՟ա. պ. ՟Ժ։ Սարգ. ՟ա. յհ. ՟Զ։)

Ազգի ազգի դրուատիս տայցեն։ Յաստուծոյ գտանես դրուատիս։ Դրուատօքն պարարէ. (Ոսկ. մ. ՟Ա. 15։ Ոսկ. ՟ա. թես. ՟Գ։)

Ըստ արժանի հօրն դրուատից։ Ուրախութիւնք եւ դրուատք։ Համառօտագիծ դրուատից։ Զնկար անկուածի ճառիս դրուատի (կամ դրուագի). (Խոր. ՟Գ. 67։ Արիստակ. նաւակատ.։ Նար. խչ. եւ Նար. առաք.։)

Ասէ պարսաւանօք զդրուատումնն, սեաւ եմ ես, եւ գեղեցիկ. (Բրս. ապաշխ.։)

Warning, the forms presented in the tables below may not be evidenced in classical texts. The hypothetical forms will soon be indicated as such.
Singulier Pluriel
nominatif դրուատումն դրուատմունք
accusatif դրուատումն դրուատմունս
génitif դրուատման դրուատմանց
locatif դրուատման դրուատմունս
datif դրուատման դրուատմանց
ablatif դրուատմանէ դրուատմանց
instrumental դրուատմամբ դրուատմամբք