adj.

that wars against Heaven, that is repugnant to God;
յ— մատչել, to declare against Heaven.

adj.

θεομάχος contra deum pugnans, dei inimicus Որ մարտնչի ընդդէմ Աստուծոյ. Աստուծոյ դէմ կռուօղ.

Գուցէ եւ աստուածամարտք գտանիցիք. (Գծ. ՟Ե 39։)

Հաեկառակասէր աստուածամարտն. (Յճխ. ՟Ա։)

Որ աստուածմարտն լինին. (Եղիշ. ՟Բ։)

Զաստուածամարտիցն բերանս կարկեաց։ Հայհոյութեանն համբերութիւն յաստուածամարտիցն. (Նար. ՟Չ՟Գ. ՟Կ՟Զ։)

Ածամարաս կոչեաց (զհրէայս)։ Յանդիմանեցան այսպէս Աստուածամարաք. (Աթ. ՟Թ. ՟Ժ՟Բ։)

Դատապարտեցից զաստուածամարտիցն ժողովբ. (Ոսկ. նոր կիր.։)

Աստուածամարտացն վրէժխնդրող լինել. (Ճ. ՟Ա.։)

Մոգս աստուածաբանեալս, եւ քահանայս աստուածամարտս. (Գր. սքանչ.։)

Իբր Աստուածամարտական.

Աստուածամարտ բանաւորութիւն. (Ճ. ՟Ա.։)

Ամբարձ զձեռն աստուածամարտ ընդդէմ բարեպաշտութեան. (Բրս.։)

Ի սատանայական ամբարհաւաճութենէ, եւ յաստուածամարտ աւանդից. (Նիւս. ի թէոդոր.։)

Յաստուածամարտ մարտուցեալ (կամ մատուցեալ). յն. աստուածամարտեալ. (՟Բ. Մակ. ՟Է 19։)

Որով եւ պարտեցան իսկ աստուածամարտ մարտուցեալքն. (Յհ. կթ. նոյն ընդ յաջորդ բայիդ։)