Անտառախիտ

adj. s.

σύμφυτος, δασύς, κατάσκιος. consitus, una plantatus, densus, umbrosus. Ուր իցէ անտառ խիտ. մացառոտ. տնկախիտ եւ հովանաւոր վայր.

Ամենայն բլուրք անտառախիտք եղիցին. (Ամովս. ՟Թ. 13։)

Յանտառախիտ լեռնէ. (Ամբակ. ՟Գ. 3։ Զաք. ՟Ա. 8։)

Զանտառախիտս մայրեաց. (Ժող. ՟Բ. 6։)

Յանտառախիտս մայրից դաշտացն. (Ոսկ. յհ. նախերգ.։)

Փառանն (է) անտառախիտ թանձրամայրի. (Կոչ. ՟Ժ՟Բ։)

Զերկուս տափարակսն անտառախիտս. (Խոր. ՟Բ. 6։)

Յանտառախիտ վայրացն։ Ի տեղի ինչ անտառախիտ. (Պիտ.։)

Եւ ἁλσώδης, nemorosus, sylvestris, δασύς, densus. եւ այլն. Տերեւախիտ. թաւ. վարսաւոր. հոծեալ. եւ Հոծութիւն ոստոց կամ սաղարթուց.

Ի ներքոյ անտառախիտ ծառոց. (՟Դ. Թագ. ՟Ժ՟Զ. 4։ ՟Ժ՟Է. 10։ Ես. ՟Ծ՟Է. 5։ Երեմ. ՟Գ. 6. եւ 13։)

Վասն անտառախիտ ոստոց նորա. (Եզեկ. ՟Լ՟Ա. 9։)

Զանտառախիտս իւր արձակեաց ընդ ամենայն փայտս դաշտին. (Եզեկ. ՟Լ՟Ա. 4։)

Յանտառախիտ մայրիս ամրացեալս. (որ հայի եւ ի ՟Ա նշ) (Եզնիկ.։)

Անդ եգիտ այրս ամուրս անտառախիտս. (Բ. Մակ. ՟Բ. 5.) յն. զտուն անձաւաձեւ, եւ զտաղաւար։

Ապարանս անտառախիտս. (Եզնիկ. ՟Ի՟Է. 6.) յն. անտառուտս։

Նմանութեամբ ասի.

Անտառախիտ լինել բազմութեամբ որդւոց. (ՃՃ.։)

Յանտառախիտ լեռնէ, այսինքն ի կուսէն՝ որ է յանտառախիտ բնութենէ մարդկութեանս. (Ճ. ՟Ժ.։)

Մի՛ ոք ի ձէնջ ճանապարհ, մի՛ ոք ի ձէնջ անտառախիտ փշոց. յն. փշովք լցեալ. (Ոսկ. յհ. նախերգ.։)

Խլեն ի գետնոյն զամենայն փշաբեր եւ զանտառախիտ բանջարսն. (Վստկ. ՟Բ։)

Անտառախիտ նիզակօք. թանձր եւ ստուար մկնդօք. (Գիւտ թղթ. առ վաչէ։)