s.

offence, slight, refusal, reprobation;
humiliation;
vileness, meanness, worthlessness;
յ— իջանել, to demean, to degrade one's self.

s.

Անարգ վիճակ. նուաստութիւն. հագարէթ.

Զի մեծացուսցէ զարարածս իւր՝ իւրով յանարգութիւն իջանելովն. (Ագաթ.։)

Յիշեա՛ զքո մեծութիւնդ Տէր, հայեցեալ ի յիմ անարգութիւն. (Նար. ՁԳ։)

Մանաւանդ՝ անարգանք. անպատուութիւն. արհամարհութիւն. խայտառակութիւն. ամօթ. նախատինք. իբր ἁτιμία ignomina եւ այլն. րուսվայլըգ, րէզալէթ, պէտնամլըգ.

Հեղու անարգութիւն ի վերայ իշխանաց։ Արասցէ զկառսն քո զգեղեցիկս յանարգութիւն։ Զփառս նոցա յանարգութիւն հասուցից։ Մատնեաց զնոսա Աստուած ի կարիս անարգութեան։ Փառօք, եւ անարգութեամբ։ Են՝ որ ի պատուի են, եւ են՝ որ յանարգութեան. եւ այլն։ (Իսկ Եբր. ՟Թ. 26.)

Յանարգութիւն մեղաց իւրով պատարագաւն՝ յայտնեալ է. իմա՛ մերժումն, եղծումն. իսկ (Օրին. ԻԴ. 1. եւ ԻԵ. 3.)

Եգիտ ի նմա իրս անարգութեան (այս ինքն խայտառակութեան)։ Անարգութիւն լիցի եղբօրն քում առաջի քո. այս ինքն խայտառակումն։

Warning, the forms presented in the tables below may not be evidenced in classical texts. The hypothetical forms will soon be indicated as such.
Singulier Pluriel
nominatif անարգութիւն անարգութիւնք
accusatif անարգութիւն անարգութիւնս
génitif անարգութեան անարգութեանց
locatif անարգութեան անարգութիւնս
datif անարգութեան անարգութեանց
ablatif անարգութենէ անարգութեանց
instrumental անարգութեամբ անարգութեամբք