adj.

who has the knowledge of God.

adj.

Գիտակ այսինքն. աստուածանօթ.

Աստուածագէտս յարդարեաց զսիրելի աշակերտսն։ Աստուածագէտ վիճակելոցն, կամ մարդկանն. (Ագաթ.։)

Եւ արդ շինեցան քաղաքք, զի դտանին ի նոսա մարդք աստուածագէտք. (Ոսկ. ես.։)

Եւ Որ ինչ տայ գիտել զաստուած.

Չեթող ինչ ի միջի զաստուածագէտ իմաստութեանն պայման. (Ագաթ.։)

Ամենայն աստուածագէտ կրօնից արմատք, որ առ մեզ են, ի վերուստ են ի տեառնէ երկնից։ Որ այսչափ բարձրագոյն աստուածագէտ կրօնից գիտութիւն է. (Ոսկ. ես.։)