hy    |   fr

Բաշխիչ

adj.

Որ բաշխէ. բաշխօղ.

Ինքն բաշխիչ շնորհաց հոգւոյն սրբոյ. (Ագաթ.։)

Հոգին՝ ամենից բաշխիչ զհօրն պարգեւս. (Նար. ՟Լ՟Դ։)

Լինելոց էր բաշխիչ մեծի եւ երանաւոր գանձու. (Փարպ.։)

Ի յագարակի զվայրին բաշխիչ. (Պղատ. օրին. ՟Ը։)