disobedience, transgression.
παρακοή, ἁθεσία, ἁπειθεία. inobedientia, praevaricatio, contumacia. Չհնազանդելն. չանսալն. անլսողութիւն. անհաւանութիւն. պատուիրանազանցութիւն. ստունգանումն. հեստութիւն. իդաաթսըզլըգ. ինատ.
Անհնազանդութեամբ միոյն մարդոյ մեղաւորք բազումք եղեն։ Խնդրել զվրէժ ամենայն անհնազանդութեան։ Ցրուեցեր զնոսա անդր վասն անհնազանդութեան իւրեանց. (Հռ. ՟Է. 19։ ՟Բ. Կոր. ՟Ժ. 6։ Դան. ՟Թ. 7։)
Որդի անհնազանդութեան՝ նոյն է եւ որդի բարկութեան. (Բրս. հց.։)
Ի հնազանդութենէ միայն շահի զօգուտն, եւ յանհնազանդութենէ զվնաս. (Եզնիկ.։)
Յուշ առնէ զանհնազանդութիւն մարդոյն առ պատուիրանն. (Արշ.։)
Կոխեցից զանհնազանդութիւնն հլու հաւանութեամբ։ Ապստամբացն անհնազանդութիւն. (Պիտ.։)
Ամենայն չարեաց սկիզբն եւ արմատ անհնազանդութիւն պատուիրանին է. (Սկեւռ. յար.։)
Անհնազանդութիւն հօր, եւ անյիշատակութիւն պատուիրանին. (Կլիմաք.։)
Կամ չհպատակելն, չլինելն ընդ իշխանութեամբ. τὸ ἁνυπότακτον. non sunjectio.
Զիմ անհնազանդութիւնն՝ ի՛ւր առնէ իբրեւ գլուխ ամենայն մարմնոյ. (Առ որս. ՟Ե։)
| Singulier | Pluriel | |
|---|---|---|
| nominatif | անհնազանդութիւն | անհնազանդութիւնք |
| accusatif | անհնազանդութիւն | անհնազանդութիւնս |
| génitif | անհնազանդութեան | անհնազանդութեանց |
| locatif | անհնազանդութեան | անհնազանդութիւնս |
| datif | անհնազանդութեան | անհնազանդութեանց |
| ablatif | անհնազանդութենէ | անհնազանդութեանց |
| instrumental | անհնազանդութեամբ | անհնազանդութեամբք |