ՎԵՐԲԵՐՈՒԹԻՒՆ ՎԵՐԲԵՐՈՒՄՆ. cf. ՎԵՐԱԲԵՐՈՒԹԻՒՆ (ըստ ամենայն նշ).
Թուել զաղիտիցն վերաբերութիւնս (կամ վերաբերութիւնս, այսինքն զ՝ի վերայ հասանել կամ զկիրս)։ Պատրանք կարծեաց սուտ վերաբերութեան (ամբարտաւանութեան). (Պիտ.։)
Ամբարձելոցն խոնարհութեան, եւ կորածանելոս վերաբերութեան. (Նար. ՟Հ՟Է։)
Ըստ գոյին վերաբերութիւն, ըստ վերաբերութեան մտածութիւն. (Մագ. ՟Ձ՟Ե։)
Ընկղմեցաւ յանապական անօսր էութիւն՝ մարմնոյն վերաբերումն (մարմնազդեցութիւն). (Նար. կուս.։)
Է՛ զի վերաբերումն առնեն (վիշապ ձկունք յերեսս կոյս ջուրս), եւ է՛ զի ի նուրբ եւ ի հուն տեղիս ջուրցն անկեալ՝ կամ անշարժ. (Արծր. ՟Գ. 7։)
Եթէ սիրտն շարժի, եւ վերբերութիւն լնի. իմա՛ ործումն, զգայռումն. (Ոսկիփոր.։)
| Singulier | Pluriel | |
|---|---|---|
| nominatif | վերբերութիւն | վերբերութիւնք |
| accusatif | վերբերութիւն | վերբերութիւնս |
| génitif | վերբերութեան | վերբերութեանց |
| locatif | վերբերութեան | վերբերութիւնս |
| datif | վերբերութեան | վերբերութեանց |
| ablatif | վերբերութենէ | վերբերութեանց |
| instrumental | վերբերութեամբ | վերբերութեամբք |