Պատուողական

adj.

Որ ինչ հայի ի պատուողն լինել, կամ ի պատուել.

Ոչ էր ժամանակ պատուողականն շքոց եւ պատուոց. անարգութեան էին պէտք։ Լռեաց զբնութիւն, շտեմարանեաց զպատուողոկանն, եւ քարոզեաց մեզ զչարարանսն. (Աթ. համբ. յորմէ եւ Վահր.։)