adj.

plaintive;

adv.

with a lamentable tone;

s.

lamentation.

adj. adv.

Որ ինչ ասի ի ձայն ողբոց. ըստ ձայնի ողբալոյ.

Ողբաձայն սաղմոսիւք։ Տաղ ողբաձայն։ Ողբաձայն ասել. (Կամրջ.։ Տաղ.։ Տօնակ.։)

ՈՂԲԱՁԱՅՆ. Ողբաձայնօղ. լալական. եւ Ողբաձայնական.

Ընդ ողբաձայնիցն բանաստեղծութեանց վերընծայելոց. (Նար. ՟Ի՟Է։)

Բարբարոսական եւ ողբաձայն ումեմն երաժշտի». յն. կարիացի երաժշտի. (Պղատ. օրին. ՟Է։)

s.

ՈՂԲԱՁԱՅՆ. գ. որպէս Ողբաձայնութիւն.

Մինչեւ յառաւօտն ողբաձայնիւ զայս ասէր, որ ստեղծերդ զիս՝ ողորմեա՛ց ինձ. (Վրք. հց. ՟Դ. ձ։)

Գոչումն յառնէր խառնակիցս, եւ ողբաձայնս լնոյր պէսպէս. (Նիւս. մկ. բեթղ.։)