denominative;
concrete.
παρώνυμος, -ον denominativus, -um. Յարակից ընդ այլ անուն՝ իբր բարդեալ կամ ածանցեալ քերականօրէն ի նոյն անուանէ.
Ըստ իմաստասիրացն բանի՝ ի նեխեալ մարմնոյ ձիոյ ասեն ծնանել յարանուն ինքն ձիաստաց կոչեցեալ. (Պիտ.։)
Այծեամն (ըստ յն. տօրգա ) յարանուն է իւրով սրատեսութեամբն (յն. օքսիտօրգի՛ա ). (Բրս. հայեաց.։)
Տեսակք ածանցացն. յարանուն, բայածական, եւ այլն։ Յարանուն է, որ յա՛ր յանուն ինչ քերթոցեալ է. որպիսի, տիրաճան, խրախճան (ի բառիցս՝ Տէր, խրախունք). (Թր. քեր.։)
Եւ ըստ տրամաբանից Նմանաւոր անուն ենթակայի ունակութեան կամ որակութեան իրիք.
Յարանունք (կամ յարանուանք) ասին, որք միանգամ յումեքէ տարբերեալք հոլովիւ (կամ յանգիւ), զըստ անուանն զառասութիւն ունին. ո՛րզան, ի քերականութենէն քերականն, եւ յ՛արութենէն արին. (Արիստ. ստորոգ.։)
Եւ Անուն յար եւ նման, կամ՝ յարմար իրին.
Ադամ զնոյն անուանս կոչէ (կենդանեաց), որ յարանունք էին յիրսն. (Վրդն. ծն.։)