adj.

ՅԱՐԱԲԱՑ կամ ՅԱՐԱԲԱՑՈՒՆ. Յար բացեալ. միշտ բա՛ց.

Յարաբացուն ունելով զբերան մտաց առ ի լնուլ սովաւ զորովայն ներքին մարդոյն սրբոյ՝ աճել զաճումն Աստուծոյ. (Յհ. իմ. յիշ. կան.։)