s. gr.

iambus;

adj.

iambic.

adj. s.

ἵαμβος jambus. որ եւ ՄԵԾԱՎԵՐՋԱԿԱՆ. որ եւ ԱՄԲԻԿՈՒՆ. իբր ἱαμβικός jambicus. Որոյ վերջն է մեծ. ըստ քերթողաց՝ Բառ երկավանկ, որոյ վերջին վանկն է երկար, եւ առաջինն սուղ. (հակակայ Մեծասարի)

Մեծավերջն յաղօտէ եւ ՛ներկայնէ՝ եռամանակ, որպիսի, կորի՜ւն. (Թր. քեր.։)

Մեծավերջ կոչէ, որոյ վերջն երկայն լինի, ի վերջն երկբարբառ. որով իմանի՝ թէ ընդդէմ է մեծասարին. (Երզն. քեր.։)

Ինքն պտղոմէոս էր, որ եւ զմեծավերջ տաղս զայս բարբառեցաւ. Պիտանացո՛ւ է ինձ (ասէ), կաթիլ բախտի՝ քան խելք կարասով. (Նոննոս.։)

cf. ԵՐԿԱԴՈՒՌՆ.

Խառնելով զողբ եւ զօրհնութիւնս եւ զհարուածս ընդ երկադուռն մեծավերջիցն. (Պղատ. օրին. ՟Գ։)

Ոմանց մեծավերջ տաղից. (անդ. ՟Ժ՟Ա։)

Գնացի առ քերթողսն ողբերգութեանց, եւ երկդուռն մեծավերջացն. (Պղատ. սոկր.։)

Եւ ապա երկար առոգանութեամբ առնել մեծավերջ զիւրաքանչիւրն, եւ խառնել աղիւ, յընդ լեզուս խօսել նոցա. (Ոսկ. գծ.։)