Կոխան

πάτημα, καταπάτημα conculcatio եւ այլն. Նոյն ընդ Կոխ. գ. եւ ա. Կոխումն, եւ Կոխեալ.

Յարօտ գառին, եւ ի կոխան եզին. (Ես. ՟Է. 25։)

Խաշինք իմ զկոխան ոտից ձերոց ճարակէին. (Եզեկ. ՟Լ՟Դ. 19։)

Խաչն իմ արածի զկոխանս ոտից ձերոց. (Մծբ. ՟Ժ՟Թ։)

Եղիցի կոխան իբրեւ զկաւ ի ճանապարհի. (Միք. ՟Է. 10։)

Եղեն իբրեւ զխոտ վայրի ... եւ կոխան առաջի հասելոց. (՟Դ. Թագ. ՟Ժ՟Թ. 26։)

Եդից զերուսաղէմ իբրեւ զքար մի կոխան ամենայն հեթանոսաց. (Զաք. ՟Ժ՟Բ. 3։)

Սրբութիւնն կայր կոխան յորդւոցն այլազգեաց. (՟Ա. Մակ. ՟Գ. 45։)

Ժառանգութիւն ասէ ո՛չ իբր զսեպհական եւ զսիրելի, այլ որպէս զկոխան եւ զատելի. (Լմբ. սղ. ՟Բ։)

Մի՛ ճանապարհ՝ ոտից լիցիս, դու, եւ կոխան. (Երզն. ոտ. երկն.։)

ն.

ԿՈԽԱՆ ԱՌՆԵԼ, ն. ԿՈԽԱՆ ԼԻՆԵԼ. կ. καταπατέω, -έομαι conculco, -or. Կոխել, կոխոտել, առ ոտն հարկանել. եւ Կոխիլ, կոխոտիլ, ոտքի տակ առնել, ինկնալ.

Կոխան առնել զքաղաքս, կամ զերեսս երկրի, զգեստս, զազգս. (Ես. ՟Ժ. 6։ Յուդթ. ՟Բ. 6։ Եզեկ. ՟Լ՟Բ. 2. ՟Ա. Մակ. ՟Դ. 6։)

Կոխան լինել աղի, սերմանեաց, երուսողէմի, սրբութեանց եւ այլն. (Մտթ. ՟Ե. 13։ Ղկ. ՟Ը. 5։ ՟Ի՟Ա. 24։ ՟Ա. Մակ. ՟Գ. 45։ Ես. ՟Ի՟Ե. 10։ ՟Ի՟Ը. 3։)

Արար զգլուխն որպէս զոտս կոխան ամենից. (Ճ. ՟Ա.։)

Զհրամանս հոգւոյն աստուծոյ կոխան արարէք. (Մանդ. ՟Ե։)

Կոխան արկեալ ընդ ոտիւք մերովք՝ անկեալ դնի մեռեալ. (Եզնիկ.։)

ԿՈԽԱՆ ՏԱԼ. Տալ կոխել. տալ ի կոխումն.

Եւ զսատանայ կոխան տայր հաւատացելոց իւրոց. (Ագաթ.։)

Եբարձ քրիստոս զզօրութիւն նորա, եւ տկարացոյց, եւ կոխոն ետ հաւատացելոց իւրոց. (Սարգ. ՟ա. պ. ՟Ժ՟Բ։)