adj.

Որ իմաստնացուցանէ, կամ իմաստուն առնէ.

Զաւակին իւրոյ դնել օրինակ իմաստնացուցիչ եւ ուսուցիչ խորհեցաւ նա։ Նշան իմաստացուցիչ եդ նմա. (Եփր. ծն.։)

Նայել ընդ իմաստնացուցիչ խորհուրդս աստուծոյ. (Համամ առակ.։)

Իմաստնացուցիչ հաղորդութեամբն առլցեալս զնոսա նշանակէ. (Շ. հրեշտ.։)

Իմաստացուցիչ է ամենաբաւական հոգին աստուծոյ. (Լմբ. իմ.։)

Կամ Զօգնացուցիչ.

Զայս կրեն մանկունք ի վարդապետաց, եւ անզգամք յիմաստնացուցչաց. (Փիլ. լին.։)

Իմաստնացուցիչ խրատն Լաստ. (՟Ժ՟Ա։)