placing the crown on the kings head;
having the hereditary office of crowning the king at his coronation;
— լինել, to crown.
Ասպետ՝ որ թագ դնէ արքայի ի թագաւորելն.
Տալով նմա իշխանութիւն ազգաւ թագադիր լինել Արշակունեաց։ Իշխել նմա թագ ի գլուխ դնել թագաւորին, եւ կոչիլ թագադիր, այլ եւ ասպետ. (Խոր. ՟Բ. 3. եւ 7։)
Դորոթէոս թագադիրն. (Հ=Յ. դեկտ. ՟Ի՟Ը.։ եւ Հ=Յ. մայ. ՟Լ.։)