Զրպարտ, ի, աց, ից

adj.

συκοφάντης delator Զրպարտիչ. որ ի զուր պարտաւորէ զայլս.

Յափշտակօղն եւ շնացօղն եւ զրպարտն։ Նոքա զրպարտք, եւ սուտք, եւ չարախօսք. (Ոսկ. մ. ՟Ա. 24։ ՟Բ. 9։)

s.

συκοφαντία delatio Զրպարտութիւն.

Սուտ ոք խօսեսցի, եւ զուր ինչ զրպարտ առնիցէ. (Ոսկ. մ. ՟Բ. 17։)

s.

ԶՐՊԱՐՏ գ. cf. ԶՐՊԱՐՏՈՒԹԻՒՆ.

Զի՞նչ է աղքատութիւն. բարի ատեցեալ, մայր առողջութեան, խափանիչ ամենայն ցանկութեանց, ստացուած որիշ ի զրպարտէ (այսինքն անկողոպտելի). (Պիտառ.։)