adj.

Որ պշուցեալ հայի ընդ երկինս. եւ որ ինչ տայ այնպէս պշնուլ.

Բարձրահայեաց եւ երկնապիշ լինելով երդնուն. (Յհ. իմ. պաւլ.։)

Զբերդն ամիւկ՝ զզարմանալին զամրոցն, զոր երկնապիշ եւ պարանոցատանջ՝ իմս գիտէ անուանել բան. (Արծր. ՟Ե. 3։)