adj.

that flies, rushes to heaven.

adj.

Որ թռչի ընդ երկինս. երկնագնաց. երկնասլաց.

Զհաւատացեալս իւր երկնաթռիչս առնէր. (Կամրջ.։)

Երկնաթռիչ եւ փայլակընթաց խաչիդ ձեւակի. (Նար. խչ.։)

Միտս երկնաթռիչ ի ստոր իջեալ։ Ա՛րկ զիս ի գաւիթս երկնաթռիչ երամիցդ. (Բենիկ.։)

Ամբարտաւանութեամբն երկնաթռիչս առնեն. (Սարգ. ՟ա. պ. ՟Ժ։)

Կամ Օդաթռիչ. բարձրաթռիչ.

Երկնաթռիչ արծիւ. (Ոսկ. լուս.։)

Մարախն անարիւն եւ երւնաթռիչ է. (Շ. մտթ.։)

Մերթ եւս՝ Թռուցիչ կամ տանօղ յերկինս.

Երկնաթռիչ ճանապարհ, կամ վարք. (Փարպ.։)