Դիւցազն, զանց

s.

ἤρως heros, ἠμίθεος semideus Դի՛ցազն համարեալ, իբր յազգէ չաստուածոց կամ քաջաց. կիսաստուած՝ որպէս անմահ եւ սրբազան ըստ հեթանոսաց. եւ Կարի ազնիւ եւ առաքինի.

Սովոր են յոյնք զքաջս առ դիւցազունս ունել. (Եզնիկ.։)

Դիւցազունք անուանեալ՝ գեր ի վերոյ մարդկայնոյս համբառնային բնութեան. (Յհ. իմ. պաւլ.։)

Սկայիցն եւ դիւցազանց։ Հնազանդել դիւցազինն. (Խոր. ՟Ա. 1. եւ 9։)

Դից իմն, եւ այլոց ոմանց դիւցազանց առասպելս տողեն. (Եւս. քր. ՟Ա։)

Ի խիզախել դիւցազանն։ Զդիւցազինսն պատուասիրել. (Մագ. ՟Ի՟Ա։)

Ի զարմէ դիւցազանց. (Նար. խչ. եւ Նար. մծբ.։)

Պատէր ազնուագոյնս զքաղաքն պարսպօք եւ զդրունսն զարդարէր դիւցազունս. (Եւս. քր. ՟Ա.) իմա՛ դիւցազնաբար. յն. սրբազանավայելչաբար.