adj.

cf. Գողուն.

adj.

κλεψιμαῖος furtivus, furto ablatus եւ իբր գ. κλοπή furtum Գողութեամբ ի ձեռս բերեալ. գաղտ բարձեալ.

Միթէ գողունի՞ է. ոչ են ինձ օրէն ուտել զգողունի. (Տոբ. ՟Բ. 21։)

Ջուր գողունի. (Առակ. ՟Թ. 17։)

Գանձ գողունի. (Մծբ. ՟Ժ՟Բ։)

Ի գողունեաց անտի մի՛ ոք իշխեսցէ յեկեղեցի ընծայել. (Կանոն.։)

Իբր Անհարազատ, շուն.

Մին բուն հայր լինի որդւոց, եւ միւսն գողունի. (Եզնիկ.։)